بدن مخملی کودکم نوازش می خواهد

بدن مخملی کودکم نوازش می خواهد

نخستین رابطه نوزاد با دنیای خارج از طریق لمس کردن حاصل می شود. لمس کردن حسی است که نوزاد از طریق پوست و سپس به وسیله دهان آن را تجربه می کند. طی دوران بارداری، جنین به دلیل کیسه آبی که در آن قرار دارد و به وسیله دیواره بطن مادرش احساس آرامش و نوازش می کند. ولی هنگام تولد این رابطه فیزیکی به هم می خورد و نوزاد آن احساس خوشایند را گم می کند، در حالی که نوزاد تازه متولد شده هنوز به آن آرامش و نوازش احتیاج دارد تا به تدریج به محیط جدید عادت کند.

                               

پاسخ شما به این پرسش چیست؟

- آیا پشت نوزادتان را برای این که او را آرام کنید، نوازش کرده اید؟

- آیا زانویتان را هنگامی که به لبه یک صندلی برخورد کرده ماساژ داده اید؟

اغلب این واکنش ها طبیعی و غریزی است، ماساژ دادن باعث نرمی پوست و مفاصل ، و رفع خستگی و وحشت کودک می شود.

ماساژ دادن به راحتی فقدان رابطه فیزیکی دوران جنینی نوزاد را با مادر جبران می کند.

                                  

 

چه وقت و کجا؟

شما می توانید از نخستین ماه ماساژ کودکتان را شروع کنید. مدت ماساژ دادن می تواند 10 تا 40 دقیقه طول بکشد، که البته بستگی به سن و واکنش های کودکتان دارد.

هنگامی که می خواهید کودکتان را ماساژ بدهید، باید وقت کافی و آمادگی آن را داشته باشید.

بهتر است دو شاخه تلفن را در بیاورید و رادیو و تلویزیون را خاموش کنید. چون شما باید آرامش داشته باشید، زیرا استرس و ناراحتی به وسیله دست های شما به کودک منتقل می شود.

از ماساژ دادن کودکتان بلافاصله بعد از شیرخوردن یا هنگامی که او خیلی گرسنه است، خودداری کنید.

زمانی که کودک شما تمایل به بازی دارد از ماساژ دادن او پرهیز کنید.

اغلب از زمان هایی که تنها هستید برای ماساژ دادن کودک استفاده کنید.

در هنگام ماساژ دادن چون کودک برهنه است، دمای اتاق را در 25 درجه سانتیگراد، نگهدارید.

شما می توانید برای انجام این کار کودک را روی پایتان یا روی یک میز پهن قرار دهید.

هنگامی که نوزاد بزرگتر می شود، می توانید با انداختن یک حوله تمیز روی زمین این عمل را انجام بدهید.

خود شما نیز سعی کنید در وضعیت مناسبی قرار بگیرید برای این منظور پشت خود را به دیوار یا پشتی و صندلی تکیه بدهید.

 

چگونه؟

- انگشتر، دستبند و ساعتتان را درآورید تا احتمالاً بدن ظریف نوزاد را مجروح نکند.

- دست های خود را با دقت بشویید.

- دستهایتان را با به هم مالیدن یا قراردادن در آب ولرم به مدت 3 تا 4 دقیقه گرم کنید.

- دستهایتان را با روغن هایی مثل روغن بادام شیرین یا روغن زیتون آغشته کنید. شما همچنین می توانید برای ماساژ بدن نوزادان دستهایتان را به شیر آغشته کنید.

- دست های شما باید به آرامی و به طور همزمان کار کند. توجه داشته باشید ماساژ دادن درست ، بیش از نوازش، برای کودک محرک و اطمینان بخش است.

قسمت های مختلف بدن کودک را شامل پشت (از پشت گردن تا باسن)، بازوها، دست ها، شکم (همیشه شکم کودک را به حالت دایره ای کوچک ماساژ دهید)، پاها و در انتها صورت (پیشانی و گونه ها) را ماساژ بدهید.

در طی مدتی که نوزاد را ماساژ می دهید، با او حرف بزنید.

شما می توانید، با کمی نرمش ملایم کارتان را به اتمام برسانید.

نخستین تبسم کودک

نخستین تبسم کودک

 می گویند لبخند کودک بزرگترین پاداش برای زحمات مادر است .

 زیبایی تبسم کودک در این است که به کوچکترین  کاری که برایش می کنید پاداش می دهد و روزتان را سرشار از نشاط و شادمانی می سازد. تبسم ، بخشی از تلاش های کودک است که بلافاصله بعد تولد آغاز می شود .

کودکان جسماً توانایی تبسم کردن را دارند ، ولی نخستین لبخندشان انعکاسی است . نوزاد شما نمی داند که حالات چهره اش می تواند تاثیر چشمگیری در شما و دیگران داشته باشد .

در واقع لبخند جزیی از مجموعه رفتاری همچون شیر خوردن یا سکسکه کردن است. زمانی که او بیدار است ، بی آن که حواس خود را بر روی  چیزی متمرکز کند ، می خندد و حتی در خواب هم دست به این کار می زند . 

شاید نخستین تبسم های کودکان نشانه های شادمانی یا شناسایی نباشد ولی موقعی که لبخند آنان را با تبسم  پاسخ می دهید به کاری مبادرت می ورزید که  نه تنها طبیعی ، بلکه مهم است . لبخندهای نخستین کودک محبت و دلبستگی پدید می آورد . او نمی خواهد خنده اش مایه سرگرمی باشد بلکه کنش متقابلی را بین خود و پدر و مادرش پدید می آورد که از همان آغاز فرح افزاست .

بیشتر کودکان در یک  تا دو ماهگی شروع به لبخند زدن می کنند.

هر چند کودک از  لحظه تولد تبسم می کند، اما در اولین لبخند شادی بخش و هدفمندش ، شما متوجه این تفاوت می شوید .  

               

کودک پس از یک ماهگی صورت شما را می شناسد . ممکن است این شناخت را همیشه با لبخند نشان ندهد ولیدرچهارماهگی ، لبخندش نمایانگر بازشناسی واقعی است . او ترجیح می دهد که به رخ شما بنگرد و علت لبخند زدنش به شما این است که در می یابد  چهره رو برویش به چیزی می ماند که قبلاً دیده است .

دوران لبخند ، همانند تمام فرآیندهای رشد ، در میان نوزادان  متفاوت است. در ضمن کودکان از حیث سهولت و شمار تبسم ها با هم فرق دارند و این مسئله نمایشگر  تفاوت های ذاتی آنهاست.

اگر چه ممکن است قادر به تغییر خلق وخوی کودکتان نباشید ولی یک مورد قطعی  است و آن این که وقتی او لبخند می زند شما هم به او تبسم می کنید .

تغذیه تکمیلی شیرخواران

   

تغذیه تکمیلی شیرخواران

شیر مادر بهترین و کاملترین غذا برای شیرخواران زیر شش ماه است. در این دوران، شیر مادر همراه با قطره مولتی ویتامین (از 15 روزگی) بتنهایی همه نیازهای تغذیه‌ای شیرخوار را تأمین می کند. غذای کمکی برای شیرخوار باید پس از شش ماهگی شروع شود؛ زیرا بعد از شش ماهگی نیازهای غذایی شیرخوار با شیر تنها براورده نمی‌شود؛ و لازم است که علاوه بر شیر مادر، تغذیه کودک با غذاهای نیمه جامد نیز شروع شود.

 تغذیه تکمیلی - علاوه بر تأمین انرژی - دوران بسیار حساسی برای ایجاد عادات صحیح غذایی و استفاده از غذای سفره خانواده است. به سبب آماده نبودن دستگاه گوارش شیرخوار برای پذیرش غذاهای دیگر غیر از شیر، شروع تغذیه تکمیلی قبل از شش ماهگی اقدام نادرستی است؛ چون دستگاه گوارش کودک هنوز تکامل نیافته و با کوچکترین آلودگی به علت رعایت نکردن بهداشت امکان ابتلا به عفونتها (از جمله اسهال) افزایش می‌یابد و باعث کاهش یا توقف رشد شیرخوار می‌شود.

نتیجه‌ اینکه بهترین سن شروع غذای کمکی بعد از پایان ماه ششم زندگی است. البته‌ این به آن معنا نیست که باید دفعات شیردهی را کم کرد؛ بلکه باید مادر را ترغیب کرد هر زمان که کودک تمایل دارد شیر خود را به او بدهد و بر اساس سن کودک چند نوبت نیز غذای کمکی بعد از شیر مادر به او داده شود.

                                                  

                                    اصول کلی در مورد تغذیه تکمیلی:

مواد غذایی باید از نظر مقدار و نوع بتدریج به غذای شیرخوار اضافه شود.
ـ ابتدا از نوعی غذای ساده شروع و بتدریج مخلوطی از چند نوع غذا داده شود.
ـ از مقدار کم شروع و بتدریج بر مقدار آن افزوده شود.
ـ بین اضافه کردن مواد غذایی مختلف حدود 5 تا 7  روز فاصله لازم است؛ زیرا شیرخوار باید به نوعی غذا عادت کند و بعد غذای جدید اضافه شود. اضافه کردن یک بیک مواد سبب می‌شود که اگر کودک به یکی از مواد غذایی ناسازگاری داشته باشد، آن را بشناسیم و بتوانیم آن را از غذا حذف کنیم. همچنین، دستگاه گوارش کودک فرصت پیدا می کند تا به ماده غذایی جدید عادت کند.
ـ ابتدا باید غذا را رقیق تهیه کرد؛ به طوری که غلظت آن کمی‌ بیشتر از شیر مادر باشد، و سپس بتدریج بر غلظت آن افزود. سفت کردن تدریجی غذا سبب یاد گرفتن عمل جویدن می‌شود.
ـ اگر در شروع غذای تکمیلی شیرخوار به غذای خاصی بی میل بود، نباید در خوردن آن پافشاری کرد و می‌توان یک تا دو هفته آن غذا را حذف کرد و سپس دوباره آن را به کودک داد.  اگر غذای کمکی دیر شروع شود، کودک تمایل خود به خوردن غذاهای دیگر و امتحان کردن مزه و طعمهای جدید را از دست می‌دهد. همچنین، تکامل عمل جویدن به تعویق می‌افتد و کودک غذای دیگری جز شیر مادر و یا مایعات را نمی‌خورد که‌ این خود به کم غذایی و اختلال رشد و سوء تغذیه می‌شود. همچنین، شروع زودرس تغذیه تکمیلی سبب کاهش مدت زمان مکیدن پستان مادر می‌شود و ممکن است غذای کمکی - در مقایسه با شیر مادر - انرژی و مواد مغذی کمتری به کودک برساند که موجب اختلال رشد کودک و در نهایت سوءتغذیه او می‌شود. گاهی هم زود شروع کردن تغذیه تکمیلی احتمال بروز حساسیت به بعضی از مواد غذایی را در کودک افزایش می‌دهد.  

آب قند آری یا نه؟

   

     آب قند آری یا نه؟

این سئوالی است که مادر شاید فقط به امید دریافت یک جواب مثبت از پزشک یا کارکنان بهداشتی می پرسد .

باید دانست که آب قند برای نوزاد مایع ضروری و لازمی نیست و استفاده از آن توسط مادران فقط بصورت یک سنت و عادت درآمده است.

البته دلایل دیگری نیز در خصوص ندادن آب قند وجود دارد:

1- دادن آب قند به نوزاد باعث می شود که نوزاد بین شیرینی شیر مادر و شیرینی آب قند مقایسه ای بکند .و در صورت تکرار ممکن است نهایتا آب قند را ترجیح بدهد و از خوردن شیر مادر خودداری کند.

2- آب قند معمولا با شیشه و پستانک به نوزاد داده می شود و همین کار باعث گیج شدن نوزاد بین انتخاب سر پستانک و سر سینه مادر می شود . 

3- قند در دستگاه هاضمه نوزاد تبدیل به آب و گاز کربنیک می شود و نفخ شکم نوزاد را زیادترمی کند. بنابر این بر خلاف تصور مادران که به هنگام دل درد و نفخ شکم نوزاد به او آب قند یا نبات می دهند ، این ماده باعث ازدیاد نفخ و تشدید دل درد او خواهد شد .

4- مقدار آب قندی که به نوزاد داده می شود از نظر حجم معمولا زیاد است . بنابر این حجم زیاد آب قند معده کوچک نوزاد را پر خواهد کرد. و دیگر جایی برای تغذیه صحیح و به اندازه او با شیر مادر باقی نخواهد گذاشت.

5- افزودن شکر ، نبات، عسل، یا هر ماده شیرین کننده دیگر به شیر ، یا دادن آب آنها به نوزاد، همان حکم قند را دارد و از نظر مشکلاتی که پیش خواهد آورد با قند تفاوتی ندارد.