شوق

  

شوقِ تکرارِ یه تکراریِ دیرین
شوقِ چیدن و نشستن سرِ هفت سین 

شوقِ بوسیدن و بوسیده شدن باز
گریه ها از تهِ دل برای آغاز 

شوقِ هدیه های پاکِ عمو نوروز
شوقِ گم کردنِ رؤیاهای دیروز 

شوقِ دیدنیِ رقصِ ماهی قرمز 

کاش بمونه همیشه ، نمیره هرگز
...  

 بخشی از ترانه هفت سین اثر علی مدیحیان  (مؤلفِ کتابِ ترانه های هفت سین)

 

 چرا هفت سین؟   

هفت در فرهنگ ایرانی عدد مقدسی است. هفت امشاسپند، هفت طبقه زمین و آسمان، هفت فرشته مقرب خداوند، هفت دور فلک، هفته و ... نشان از اهمیت این عدد دارد. برخی از فرهنگ شناسان معتقدند که این سفره پیش از ورود اسلام به ایران هشت شین بوده است. اما با توجه به تقدس عدد هفت در میان ایرانیان چنین احتمالی درست به نظر نمی آید. 

 

 هفت سین اصلی عبارتند از«سبزه» نودمیده است، «سنبل» خوش بر و خوشبو، «سیب» میوه بهشتی و نمادی از زایش، «سمنو» غذای  تهیه شده از جوانه گندم که یادآور بخشی از آیین های باستانی ایران است، «سنجد» که بوی برگ و شکوفه درخت آن محرک عشق و دلباختگی است، «سیر» دارویی برای تندرستی، «سپند» به معنی «مقدس» که دورکننده بیماری ها و دافع چشم بد است.  

امروزه، برخی اقلام سفره هفت «سین» فراموش گشته و یا «سین» های آن در برخی خانواده جا به جا گشته است. مثلا گذاشتن «سرکه» نماد ترشی و «سماق» نماد بیکاری و سماق مکیدن روی سفره هفت «سین» مناسبت ندارد.  

 

علاوه بر «سین ها» بر این سفره آینه نیز می گذاریم که نور و روشنایی می تاباند، شمع می افروزیم که روشنایی و تابش آتش را به یاد می آورد و شاید بازمانده جشن سوری و جشن های آتش باشد؛ تخم مرغ که تمثیلی از نطفه و باروری است. کاسه آب زلال به نشانه همه آب های خوب جهان و ماهی زنده در آب، به نشانه تازگی و شادابی؛ عسل و نقل و شیرینی و دیگر چیزهایی که بنا به رسم خاص هر شهر و روستا و خانواده ای بر این سفر می افزودند. گذاشتن چند شاخه بیدمشک روح افزا نیز بر زیبایی سفره می افزاید.  

 

وجود قرآن یا دیگر کتاب های دین بر سر سفره هفت «سین» برای راندن دیوان و شیطان از محیط خانه است.  

گذاشتن نمونه ای از غلات (معمولا نان و برنج) و حبوبات و همچنین در برخی خانواده ها گذاشتن شیر و فرآورده های شیری به نشانه تضمین برکت خانه متداول است.