۲۵ نکته در برخورد با کودکان دچار تاخیر در رشد گفتار و زبان
1- هرگز به کودک برچسبهایی نظیر گنگ، خنگ، کم هوش، و … نزده و او را مورد تمسخر قرار ندهید.
2- از صحبت کودکانه و یا تقلید کردن از او بپرهیزید.
3- جلو دیگران در مورد اشکالات رفتاری و گفتاری کودک صحبت نکنید.
4- به اطرافیان اجازه ندهید که با فرزندتان برخوردی غیرصحیح داشته و نحوه گفتار نامطلوب او را به تمسخر بگیرند. یا تایید و تشویق نمایند.
5- هرگز کودکتان را با دیگران مقایسه نکنید و سعی کنید او را با وضع موجودش بپذیرید.
6- وقت بیشتری را صرف کودک نمائید. این کار باعث تشویق او به صحبت کردن می شود. به یاد داشته باشید که کیفیت ارتباط خود را افزایش دهید.یعنی بازیها، هدفدار و بامعنی باشند و هنگامیکه کودک تلاش می کند کلمه ای را بیان کند، از جایزه و تشویق استفاده نمائید.
7- الگوی خوبی برای کودک باشید، چرا که کودکان تقلیدکنندگان خوبی هستند.
الگوی بد: تماس چشمی کم در برقراری ارتباط، خیلی سریع یا آرام صحبت کردن، با صدای بلند یا آهسته حرف زدن، صحبت کردن با دهان پر، گذاشتن پیپ یا سیگار بین لبها و حرف زدن ، یکنواخت و بدون آهنگ صحبت کردن.
الگوی خوب: واضح و شمرده صحبت کردن، استفاده از جملات کوتاه و قابل فهم، برقراری تماس چشمی خوب و استفاده از ژستهای مناسب در حین تکلم.
8- کودک را نسبت به گوش دادن به صداها حساس کنید. مهمترین چیز در یادگیری زبان گوش دادن است.
9- مرتب کلمات مختلف را برای او بیان کنید. ازلغاتی استفاده شود که برای کودک معنی دار بوده و در روزمره مورد استفاده و نیاز او باشد.
10- سعی کنید با تقلید صداهای مختلف (صدای حیوانات، اشیاء و…) بازیهای جالبی که با کودک انجام دهید و همچنین او را تشویق کنید تا در ضمن بازی صدا سازی کند.
11- آموزش را برای کودک لذت بخش کنید. به یاد داشته باشید که بازی کردن با کودک، خیلی آسانتر از کارکردن با اوست. سعی کنید بفهمید که کودک از چه چیزی خوشش می‌آید و از آن به عنوان پاداش در برابر کارهایی که مایل به انجام آن هستید استفاده نمائید.
12- از کودکی که تازه شروع به حرف زدن کرده نباید انتظار داشت صداها را درست تلفظ کند، بلکه ابتدا باید تعداد کلمات او را افزایش داده و بعد طی روند مناسب، اشکالات گفتاری اش را تصحیح نمود.
13- صداهای درستی که تولید می کند را تقلید کنید و صداهایی که غلط تولید می کند، درستش را بگوئید.
۱۴- به کودک اجازه بدهید که بدون وقفه انداختن و تصحیح گفتارش، صحبت کردن را تجربه کند، حتی اگر ناشیانه و غیر روان باشد. اگر همیشه مراقب صحبت کردن او باشید او نمی تواند خودش حرف زدن را یاد بگیرد.
15- استفاده از گفتار نیاز به انگیزه دارد. بعضی از کودکان حرف نمی زنند، چون احتیاجی به صحبت کردن نمی بینند. مثلاً همه به جای آنها حرف می زنند. یا قبل از اینکه نیازشان را بیان کنند، برای آنها فراهم می شود.
16- هیچ وقت اشتباهات گفتاری کودک را با گفتن « نه» و «اشتباه کردی» تصحیح نکنید. بلکه بهتر است، خودتان صحیح آن را بگوئید.
17- در موقع حرف زدن با کودک، هم سطح با او قرار بگیرید. به طوریکه بتواند حرکات لبها و زبان شما را بطور واضح ببیند.
18- در موقع حرف زدن با کودک از انجام کارهای دیگر خودداری کرده و تمام وقت خود را روی او متمرکز کنید.
19- کارهایی که کودک به طور روزمره انجام می دهد درقالب کلمات و جملات ساده و کوتاه برایش بیان کنید.
۲۰- کتابهای داستان در حد سن او تهیه کرده و با جملات ساده و حالت آهنگین در مورد تصاویر و داستان برای او توضیح دهید.
۲۱- از فعالیتهایی مثل نقاشی کردن، خط خطی کردن و رنگ کردن برای صحبت کردن استفاده نمائید.
22- سعی کنید بازیهایی را ترتیب دهید که کودک از حواس مختلفش استفاده کند و با آنها آشنا شود. مثل حس بویایی، شنوایی، چشایی، بینایی، لامسه.
23- کودک را به پارک و مراکز تفریحی ببرید تا به نحو صحیح انرژی اش را تخلیه کند.
24- با کودک شعرهای کوتاه و قابل فهم بخوانید و سعی کنید محیطی شاد را برای او فراهم نمائید.
25- در مورد مشکلات گفتار و زبان کودک حتماً با یک آسیب شناس گفتار و زبان (گفتاردرمانگر) صحبت کنید. چرا که اگر کودک شما احتیاج به مداخله گفتار درمانی داشته باشد و این کار به تعویق بیافتد با افزایش سن کودک، درمان مشکلتر، طولانی تر و مستلزم صرف وقت و هزینه ای بالاتر خواهد شد.
منابع
[1] رضانژاد ، م. نقش مشاوره در گفتار درمانی ، پایان نامه کارشناسی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران ، 1377.
کالری مواد غذایی
|