خود را فراموش کن

مادامی که این اطفال در کنارت هستند، تا میتوانی دوستشان بدار.

 

 خود را فراموش کن و به ایشان خدمت نما.

 

شفقت فراوان خود را از آنها دریغ مدار.

 

مادام که این موهبت با توست، قدرش را بدان و نگذار هیچ یک از رفتار کودکانه آنها بدون قدردانی بماند.

 

این شادمانی که اکنون در دسترس تو است، مدت زیادی نخواهد ماند.

 

 این دستان کوچکی که در دست تو آشیانه دارند، در حالیکه در آفتاب قدم میزنی همیشه با تو نخواهد بود.

 

همین گونه این پاهای کوچکی که در کنارت میروند و یا صداهای مشتاقی که بدون وقفه و با هیجان هزاران سوال از تو میکنند تا ابد نیستند.

 

 این صورتهای قابل اعتماد که بطرف تو توجه میکنند، یا بازوان کوچکی که بر گردن تو حلقه میشوند و لبان نرمی که بر روی گونه های تو فشار می آورند، دائمی نیستند.

 

همینطور بدنهای کوچکی که در کنار تو زانو میزنند و مناجات زمزمه میکنند، همیشگی نخواهند بود.

 

پس دوستشان بدار و محبت آنها را جلب کن و تمام گنجینه قلب خودت را برایشان ارزانی دار.

 

روزهایشان را از شادی پر کن و در خوشی و شادمانی معصومانه ایشان شریک باش.